Decasia

Tytuł pełnometrażowej, eksperymentalnej „Decasii” (2002) stanowi neologizm powstały z  połączenia słów „decay” (rozkład) i „fantasia” (fantazja). Film będący wynikiem współpracy z kompozytorem Michaelem Gordonem, stanowi przykład eksponowania przez reżyseria piękna materialności taśmy filmowej, której niszczenie jest zarazem namysłem nad bardziej uniwersalnym, szerokim zagadnieniem mierzenia się człowieka ze śmiercią. O filmie na łamach miesięcznika „Kino” Rafał Syska pisał: „W jednej z najbardziej przejmujących scen „Decasii” stojący po prawej stronie ekranu bokser wymierza ciosy w kierunku worka treningowego. Całkowicie zniekształcona lewa strona ekranu nadaje czynom boksera metafizyczny patos, ukazując człowieka walczącego z siłą dążącą do ostatecznej dezintegracji i zagłady”.

„Decasia” jest także peanem na cześć restauracji i konserwacji taśmy filmowej, bez których utracilibyśmy na zawsze dziedzictwo wczesnych lat historii kina. „Decesia” została określona przez nagrodzonego Oscarem® Errola Morrisa, najprawdopodobniej „najwspanialszym filmem, jaki kiedykolwiek powstał”. W 2013 roku dzieło zostało włączone do Rejestru Filmowego Biblioteki Kongresu USA jako dziedzictwo kulturowe Stanów Zjednoczonych, stając się pierwszym filmem w XXI wieku, który został dodany do tej listy.