Światło wzywa

W filmie Bill Morrison wykorzystał po raz kolejny (po „The Mesmerist”) niszczejącą celuloidową taśmę filmową z dziełem „The Bells” Jamesa Younga z 1926 roku. W zawłaszczonej scenie filmu z rolami Loli Todd i Edwarda Phillipsa ledwie widzimy twarze aktorów przysłonięte malowniczymi chemicznymi zniszczeniami spowodowanymi oddziałaniem czasu na kruchy nośnik taśmy filmowej. Film jest jednym z przykładów eksponowania przez reżysera materialnego wymiaru taśmy filmowej, ale także zagadnienia światła, które jest nieodzownym czynnikiem sprawiającym, że możemy kontemplować obrazy ukazujące się naszym oczom.

Morrison w filmie ingerował w oryginalny materiał filmowy, wydłużając wykorzystaną scenę filmu Younga na etapie pracy montażowej. Obraz w „Światło wzywa” został zestawiony z muzyką Michaela Gordona, wykonaną na skrzypcach przez solistę Todda Reynoldsa. Połączone warstwy wizualna i dźwiękowa odmalowują wrażenie bezkresnej tęsknoty.