Czekając na Godota... w Sarajewie

Film jest prezentowany na festiwalu bez angielskiej wersji językowej.

W 1993 roku Susan Sontag zdecydowała się na wyjazd do Sarajewa w odpowiedzi na sugestię swojego syna Davida Rieffa, który przebywał w mieście jako korespondent, relacjonując wojnę.

Amerykańska intelektualistka zgodziła się wyreżyserować sztukę „Czekając na Godota” Samuela Becketta w odpowiedzi na zaproszenie Harrisa Pasovica, urodzonego w Sarajewie dyrektora jednego z miejscowych teatrów.

Sontag chciała zbudować analogię między bohaterami sztuki Becketta a mieszkańcami Sarajewa, czekającymi na wyzwolenie. Minimalistyczna scenografia sztuki miała oddać atmosferę panującą w oblężonym mieście. Film przybliża tamte wydarzenia. Jest antywojennym gestem i hołdem złożonym mieszkańcom Sarajewa.

Początkowa krytyka przedsięwzięcia Sontag, wytykająca  podejmowanie działań artystycznych w sytuacji kryzysu humanitarnego, była przez nią odpierana argumentami głoszącymi, że spektakl przynosił nadzieję i dawał możliwość ekspresji emocji spowodowanych zagrożeniem życia.

Sontag otrzymała ostatecznie honorowe obywatelstwo miasta. Po ponad miesiącu wolontariackiej pracy nad spektaklem, powracała do Sarajewa łącznie dziewięć razy, udowadniając jego mieszkańcom, że jej motywacją nie było szukanie rozgłosu. Sontag jest nie tylko współreżyserką filmu, ale także jego bohaterką, uwiecznioną przez jej ówczesną partnerkę Nicole Stéphane, która zdecydowała się zrealizować film.