W chowanego

Skomplikowane życie w Neapolu stało się tematem wielu filmów fabularnych i dokumentalnych za sprawą tragedii, przemocy oraz poczucia zagubienia mieszkańców. Ciężkie doświadczenia okazały się magnesem dla filmowców.

„W chowanego” różni się od większości dobrze nam znanych obrazów Neapolu od wewnątrz. Reżyserka próbuje odkryć skomplikowane i pełne sprzeczności życie, czyniąc swoim bohaterem 12-letniego Entonia. Poznajemy jego, rodzinę, kolegów, dzielnicę i dalekie od wyobrażeń marzenia. Jest głodny życia i choć sprowadza na siebie problemy, to trudno go oceniać negatywnie. Obserwując jego radość z kąpieli w morzu z najlepszym kumplem Dylanem, zabawy z młodszym bratem, czy jazdę motocyklem, nie sposób go nie polubić. Jednocześnie przez cały film czujemy złowieszczą, niewidzialną siłę, która towarzyszy Entoniemu na ulicach, w krótkich spojrzeniach starszych kolegów czy w odgłosach strzałów. Najbardziej przejmująca jest jednak rozmowa o ojcu w więzieniu, którą przeprowadza z nim matka. Entonio za przypadkowe podpalenie samochodu ląduje na kilka miesięcy w ośrodku wychowawczym dla dzieci. Ucieka z niego wiele razy do domu, do matki, co skutkuje dalszymi karami. Reżyserka podąża za bohaterem przez cztery lata, obserwując proces jego dorastania.