Jedz tę cholerną rybę!

Lata życia z ALS (stwardnienie zanikowe boczne) sprawiły, że Kathryn jest sparaliżowana i wymaga całodobowej opieki, chociaż jest w pełni świadoma. Komunikuje się ze światem za pomocą oczu, a choroba i związane z nią rozgoryczenie zdążyły już przytłoczyć jej męża Saida, dorosłego syna Noego, a także pielęgniarki oraz pomocników. Kathryn trzyma przy życiu miłość do dzieci i oczekiwanie na ślub córki.

Film jest wielowarstwowym, obserwacyjnym, niezwykle intymnym i ironicznie zabawnym portretem rodziny w jej przełomowym momencie. Filmowcy, wśród których jest syn Kathryn – Noah, zarejestrowali 930 godzin materiału filmowego. Wszystkie sceny kręcone były z kamery przyczepionej z tyłu wózka Kathryn. Dzięki temu jesteśmy zamknięci w polu jej widzenia, poruszamy się w jej rytmie, oglądamy świat jej oczami, śledzimy radości, frustracje i rozpacz, jaką czuje człowiek ograniczony przez swoje ciało.